Sabah uyandım, yine proje çalışması için gitmem lazımdı. Ama o kadar da hastayım ki, ateşim dengesizce artıp azalıyor.  Alarmımı kapattım, mesaj yazdım arkadaşlarıma: “Ben gelemicem, çok hastayım, kusura bakmayın.” gibi bir şey. Sonra basamadım o gönder tuşuna. Projenin de en sıkıcı yeri, hepsini arkadaşlarımın üstüne yüklemişim gibi hissettim. Dedim Ziynet, hadi kalk. Hazırlandım, yola çıktım. Arkadaşımı bekliyordum. Birlikte gidecektik. Hava rüzgarlıydı. Ama 5-6 saniye içinde kara bulutlar geldi, çok kısa bir zamanda oldu ve yağmur yağmaya başladı hemen. Çok ilginçti, videosunu çekmek isterdim. Yağmur yağmaya başlayınca, birden söylenmeye başladım, şemsiyem yok saçlarım ıslanıyor diye.. Sonra dükkanların önünde üstü kapalı olan bir yere geçtim ve arkadaşımı bekledim.

Bir süre sonra, biraz ilerde, inşaatta çalışan bir adam belirdi. Elinde boya rulosu gibi bir şey vardı, ama başka bir alet olsa gerek, çünkü inşaatta çalışıyordu. Birden bağırmaya başladı “Metin, Metiiiiin” diye. Ben de anlamadım kime sesleniyor, baktım. Karşı tarafta kağıt toplayan bir çocuk var, arkasında da kağıtları topladığı tekerlekleri olan çuval gibi bir şey. Belli ki ağır, zorlanıyor onu çekerken. Sonra durdu, baktı o bağıran adama. Adam yine bağırdı, “Metin gel, ıslanma” diye. Çocuk arabasını kenara bıraktı, yolda karşıdan karşıya geçti, adama doğru yürürken önümden geçti. Sanırım oğluydu. Saçları ıpıslak, yüzüne yapışmış. Yüzü desen kızarmış soğuktan. Üzerinde mont gibi bir şey var, ama çok kalın bir şey değil, belli. Altında kot var, çamur olmuş yağmur yağınca. Önümden geçti ama, o geçerken resmen kalbime balyoz yedim, kafama dank ettiğini hissettim o an. Ben neyden şikayet ediyordum, o ne haldeydi. Babası desen kim bilir ne kadar üzülüyor, ama napabilir. Gözümden yaşlar geldi. Yağmurdan ıslanmıyordum ama, o gözyaşlarım kalbimi baya bi’ ıslattı, sırılsıklam yaptı. Böyle olaylar insanı kendine getiriyor. Halimize ne kadar şükretsek az.

Ziynet Nesibe