Üniversite hayatımda ilk defa bir sınavda asistanlık yaptım. Hem de Türkçe sınavında. Hem de yabancı öğrencilerin başında. Nasıl mı oldu? Tarih dersime giderken Zehra hocamla karşılaştım. Her zamanki gibi, ne zamandır yanına uğramadığımız için biraz azar işittim:) Bu sırada Zehra hoca da sınav yapacakmış, asistan bekliyormuş, beni görünce gel dedi asistanım ol. Zehra hocamın hangi isteğini kırabilirdim ki. Sonra sınıfa bir gittim, 50 kişiden fazla yabancı. Rengarenk bir sınıf. Dedim Ziynet yandın. Daha girer girmez başladılar, “hocam, she is in my dorm”, “hocam, who is she” blablabla… Kağıt dağıtmaya başladık, o andan itibaren kontrolü elde tutmak o kadar güç ki.  Zaten sınav kağıdı yetmedi, hoca da fotokopi çektirmeye gitti. Ben kaldım mı tek başıma, allaaa:)

Hoca gitmeden önce de, en ufak bir kopyada kağıtlarını al, yırt dedi. Ne en ufağı, bunlar bir felaketti. Soru soruyorlar güya anlamamışlar, ama anlatmanı istemiyorlar cevabını istiyorlar. Doğru mu yanlış mı yapmışım diye soranlar en masumları. Direk elime kalemi verip yazar mısın diyenler mi dersiniz. Hadi bunlar dersle alakalı kısmı. Çağırıp, “İngilizce’yi nerde öğrendin, nasıl geliştirdin böyle?” diyenler, daha da ötesi “Türkçe pratik yapabilir miyim” deyip, “Şimdi mi?” soruma, değişik denemeler yapanlar; ancak “Alırım kağıdını bak” gibi tehdit denemelerimle sonuçlanan bir sürü vakalar. Ben böyle bir sınav görmedim. Neyse ki hoca gelince biraz daha rahatladı. Bazıları belli ki hiç bilmiyor, çok yabancılar:). Onlara çaktırmadan yardım ettim ama kiminin durumu baya vahimdi. Biri hemşire yazcak, yazamamış. Okunuşunu biliyordu, ondan yazıverdim mesela. Biri de noktaları nereye koycak bilmiyordu, gelip geçerken sık sık ona uğrayıp, noktalarını koydum. Mesela o “gorusuruz” kısmını yazıyordu, ben gidip noktaları ekliyordum:) (Zehra hocam görmesin inşallaah) Kimisi de soru sormak için çağırıyor, “Merhaba, nasılsın?” diye konuya giriyor, hani sanki oturmaya geldik, konuşmaya.. Çok zor vazifeler bunlaar!

Ama en kötüsü de yanlış yapmamdı, güya Türk’üm, güya Türkçe’me de güvenirim. Bir tane soru vardı. Cümlenin başını hatırlamıyorum ama iki alt sorudan oluşuyordu. Şu tarz bir şeydi. Birincisi: Onun yedi tane ………(kalem) var. İkincisi: Onun bir tane ……(kalem) var. Boşluğu uygun şekilde dolduracaklar. Dedim ki hoca burda tekil-çoğul muhabbetini ölçüyor herhalde. Hem ikisinin cevabı da “kalemi” olan bir soru olmaz diye düşündüm.Ve bana bu soruyu soran çocuğa “yedi tane kalemleri” ve “bir tane kalemi” yazdırdım. Ben böyle deyince o gitti,  dört kardeşi var diye yazdığı diğer soruyu da değiştirip, dört kardeşleri var yazdı. Oldu mu çocuk iki sorusundan, hatta üç. Neyse, doğru cevabı öğrenince başlarda üzülmüştüm. Ama onu fazlasıyla telafi ettiğimi düşününce biraz içim rahatladı. Ve böylece bir asistanlığın da sonuna geldik. Hepsi iyiler hoşlar da, birleşince tam bir felaket oluyorlar! O yüzden tüm asistanlıklara kapalıyım şuanda, ama Zehra hocam isterse o başka:)

Ziynet Nesibe