Sabahın erken saatinde kalkıp servise yetişmeye çalışıyorum. Biri kapıyı tıklıyor, “gel” diyorum, yine tıklıyor, “gel” diyorum, o rutin aralıklarla tıklamaya devam ediyor. Yurtta alışık olmadığım bir durum. Orada işim var, kapıya gidemiyorum, hazırlanıyorum çünkü. Ses kesiliyor. Bir süre sonra yine kapı çalınmaya başlıyor. Bekliyor bir süre, yine tıklıyor. Bunu uzun bir süre yapıyor, benim “gel” diye bağırmalarıma rağmen gelen yok. Birinin sabah sabah canı sıkıldı herhalde, benle uğraşmaya gelmiş diyerek kapıyı bir açıyorum, karşımda bir çinçançoon. 🙂 Yaşadığım şoku anlayan kız, “i’m newcomer” diyor ve maceramız başlıyor. Yeni oda arkadaşım bir Çin’li. Biraz ayaküstü tanışıp konuştuk, çok sıcak birisi. Klasik bir Çinli. Gelir gelmez kızı bırakmak zorunda kaldım, çünkü servise yetişiyordum. Ama gelince akşam birlikte yemek yedik, bir yandan da sohbet ettik. Durmadan sorular soruyor, biz de ona soruyoruz.

Bize Çin’den hediye getirmiş, Çin’e özel bir şey sanırım. Kendisi devamlı Çin çayı içiyor. Bize de içirdi. Tadını hiç beğenmedim, ama belli etmedim tabi. Ama odadan çıkar çıkmaz, hemen dökmek zorunda kaldım. İçmediğimi anlarsa üzülebilirdi. Ona “Summer” dememizi istedi, ismi zormuş söylemesi. Bizim isimlerimizi de kısaltılmışını sordu, Ziynet’in nesi zor geldiyse artık:) O zaman “Ziyn” de dedim, ancak o kendince daha da kısaltıp Zi diyor. “Zi” diye okunup “Zee” diye yazılır diyebiliriz kanımca.

Odada Türkçe bir şey söylerken rahatsız oluyoruz artık. Sanki ondan bir şey saklıyormuş gibi. Belki o rahatsız olmuyor, ama biz oluyoruz. Zamanla alışacağız bu durumlara sanırım. Bazı ters alışkanlıkları var, ancak kırmadan uyarmaya çalışıyoruz, bizim kadar hassas olamayabiliyorlar bazı konularda. Ancak hiçbir sorun yok aramızda.

Yurt bu sıralar çok kalabalık olduğu için iki hafta gibi bir süre böyleyiz, hadi hayırlısı.

Ziynet Nesibe