Bazen bir parfüm bir insanı hatırlatır, bir kelime bir olayı çağrıştırır, bunlar sık sık olur. Ama ilk defa bir ses bana birini anımsatıyor. Hem de üniversitede E labda bilgisayar çalışmayınca çıkan o sinir bozucu dııııt sesi. Kimi mi anımsatıyor? Bir kere görsem, bir daha göremicek olsam da, gerçekten beni etkileyen bir arkadaşımı. Neyden mi bahsediyorum, buyrun:

Geçenlerde 1 saat aram vardı, gittim bilgisayar labında vakit geçiriyordum. Derken, laba bir kız geldi. Paldır küldür arkadan bir tane sandalye çekti, ama nasıl bir gürültüyle. Lab da kalabalık değildi, baya ses çıktı. Ben de istem dışı olarak dönüp baktım, nerden geliyor bu gürültü diye. Sonra kız gülümsedi yüzüme, ben de gülümsedim. Geldi, yanımdaki bilgisayara oturdu ve düğmesine bastı. Bilgisayar bozuk, başladı ötmeye. Kız da telefonuyla ilgileniyor, umrunda değil. Bir süre tepkisiz durdu, susturmadı bilgisayarı. Ben de gittim yanına, bastım power düğmesine. Kıza da dönüp “Çalışmıyor bu” dedim. Kız pek de anlamıyormuş gibi baktı, dedim herhalde yabancı. Sonra sol tarafımdaki bilgisayarı gösterip, onu denemesini söyledim ingilizce. Sonra açtı bilgisayarı, şifresi yok. Omzuma dokunup ekranı gösterip el kol hareketleriyle ne yapması gerektiğini soruyor. Ben de “Ok, i will enter password for you!” filan derkeen, bana döndü. Yabancı olmadığını söyledi ve bir de duyamadığını.. Hani olur ya vücudunu hissedemezsin bir an, kalırsın öylece. Durdum bir süre. Sonra döndüm ona, konuşmaya başladım ben de el kol hareketleriyle. Sonra bana normal konuşmamı, beni anlayacağını belirtti. Ben de yavaş yavaş yüzüne bakarak konuştum. Bölümünü, kaçıncı sınıf olduğunu derken, bir süre muhabbet ettik. Bir tek adımı tam anlayamadı, onu da bilgisayara yazdım. Sonra arkadaşlarım geldi yanıma, bir şeyler soruyorlar bana. Ben onlara laf yetiştirirken, kızın işi bitti bilgisayarla. Geldi arkamdan, yine omzuma dokundu, birbirimize “Görüşürüz” dedik ve gitti. Bir daha ne gördüm kendisini, ne denk geldim.

İnsan çok kolay önyargıda bulunabilir veya suizan yapabilir, çok kolay. Ama olan biten her şeyin neden-sonuç ilişkisini, bizim bu sınırlı beynimizle anlamamız mümkün değil. Dikkatli olmak gerekir tavırlarımızda. Şimdi ne zaman bir bilgisayar açılmasa ve ötmeye başlasa, hemen o gün geliyor aklıma. Hayatımda unutamayacağım bir kare. İnşallah bir gün karşılaşırız yine..

Her şey bir yana, bana bazı şeyleri yaşatarak hatırlattı tekrar: Anlaşmak için sözler çok da önemli değil, hiç konuşmadan da anlaşabilir insan. Ya da tam tersi, ne kadar dil döksen de, seni anlamayacak insanlar var.

Ziynet Nesibe