Yusuf ?um,
Seni sevmek bir yanardağı içmek gibi bir şey,
Seni özlemek ise tuz gölünü kana kana yudumlamak..
Ne hararetler basıyor bir bilsen yüreğimi, ne ateş çemberleri, ne yangınlar..
Gözlerine düşmek istiyorum Yusuf ?um,
Hüzün buğusu olan gözlerinde inzivaya çekilmek istiyorum.
Çeksin elini gömleğinden!
Ben …

‘Yusuf‘, dedi Züleyha, ‘Aşk zorlu bir sınav, ben bu sınavı en baştan ve gönüllü mü kaybettim? ‘
‘Hayır işte! Yitirmiş görünsem de kazancımsın sen benim. Şer gibi görünsem de göreceksin, yitirdiğin ne varsa benim sana açtığım kuyuda, hayrın olacağım sonunda.’
‘Yusuf‘, dedi Züleyha, ‘ Sana gel kaderim ol demem. O kadar ki, güldeki sevde, çöldeki ateş, denizdeki su kadar kadersin bana. Bak alnına, iki kaşının ortasına. Orda benim mühürüm var. Alnımın yazısı olduğun kadar, alnında yazıyım sana..‘

Yusuf ayna, ben aynaya yansıyan ışığın tayfındayım.


Yusuf suret, ben suretten içre aslolanın sevdasındayım.


Varlığım ve mahiyetim, nasibim ve görevim onun içinse,


Ondan gelen ışığa gözlerimi nasıl kapayayım?

” Yusuf?un aşkıyla Züleyha öyle bir hale girdi ki,


artık her şey ona Yusuf demekti.


Ve Yusuf?a yakınlığı nisbetinde muteberdi.


Bundan sonra, dedi Züleyha,
…”

‘Yusuf’ yazdı Züleyha, sayfanın ortasına.

Hala hitaptaydı kalemi, bir satır ileri geçemedi.

Bir satır ileri geçsem hitaptan, dedi, yanacağım.

Ses verdi içinden bir ses: ‘ Yan o zaman, yan o zaman! ‘

Züleyha devam etti: ‘Ah benim Yusuf?um, ah benim, ah senim ‘, dedi, başka bir şey diyemedi.

Züleyha Yusuf ?a bir mektup yazmaya başlayınca, ‘Yusuf’ diye başladı, ‘Yusuf’ diye bitirdi.

Gördü ki hitaptan öteye geçemedi.

Anladı ki …